Hoi A.,
Veel dank weer voor je mail.
Ik snap wat je zegt over niet alle vragen kunnen beantwoorden en dat de mailwisseling veel oproept. Heb ik precies hetzelfde. Maar je vraag over welk boek ik nu lees kan ik natuurlijk niet onbeantwoord laten. En ik kan het ook niet laten om iets te zeggen over “Een klein leven” want ja, dat boek las ik ook. Meteen moet ik denken aan dat ik op Terschelling was met een vriendin. Na een fietstocht door de duinen waren we op een terras gaan zitten. Twee vrouwen naast ons waren aan het kletsen en ik kon hun gesprek volgen. De ene begon tegen de ander over het boek “Een klein leven” en ze raadde het de andere vrouw aan. Ik had het boek net uit en ik zei: ‘Nee! Doe het niet! Begin er niet aan!’ Verbaasd keken ze me aan en ik zei sorry voor mijn bemoeienis maar ik zei ook: ‘Ik meen het, ik heb er spijt van dat ik het heb gelezen.’ Toen moest ik weer mijn excuses aanbieden want ik ging maar door. Nu kan ik het me niet meer zo goed herinneren, maar ik weet wel dat toen ik het boek aan het lezen was dat ik regelmatig dacht: Wat? Nog meer? Kan het nog erger? De schrijver haatte de hoofdpersoon uit de grond van zijn hart, hoe kun je iemand zoveel ellende laten doorstaan? Telkens als ik dacht dat dit het dieptepunt was werd het daarna toch weer erger. Maar natuurlijk is het boek fantastisch goed geschreven, een echt meesterwerk, maar ik hoef het nooit meer te lezen. Aan het Puttertje van Donna Tartt heb ik veel betere herinneringen. Ook zo prachtig geschreven, ook heftig, maar voor mij geloofwaardiger.
Zou jij Een klein leven wel nog herlezen en waarom?
Ik lees altijd meerdere boeken naast elkaar. Ik heb net Wie is die vrouw van Elke Geurts uit. Het is het vervolg op Ik nog wel van jou. Een getrouwde vrouw met twee dochters gaat scheiden, want haar man zegt: ‘Ik wil jou niet meer.’ Ze vraagt of hij een ander heeft en dat ontkent hij. Later blijkt dat hij al acht jaar een ander had. Het is een oer-Nederlands boek, echt van deze tijd, heel makkelijk te lezen en toch voel je de pijn. Wel vond ik het einde een beetje slap, het is een beetje een eind-goed-al-goed einde en zelf heb ik daar niet zo’n behoefte aan. Maar ik kan me herinneren dat toen ik mijn manuscript voor het eerst had ingeleverd bij Borgerhoff & Lamberigts, dat de redacteur zei dat ik het einde moest veranderen. Het moest hoopvoller! Ik had een open einde geschreven maar dat was niet de bedoeling, blijkbaar is het beter als de lezer er een positief gevoel aan overhoudt.
Hoezo is dat beter?
Vooruit dan maar, dacht ik toen.
Daarnaast ben ik begonnen in het brievenboek van Nicolien Mizee. Zij stuurde jarenlang slimme, grappige faxen aan haar oud-docent Ger Beukenkamp en die brieven zijn gepubliceerd. Hij schreef nooit terug.
Ook ben ik begonnen in Max, Mischa & het Tet-offensief. Een heel dik boek, ik heb er alleen maar goeie dingen over gehoord, maar ik merk ook dat het wat deprimerend is dus ik ben nog niet heel ver daarin. Afgelopen weekend ben ik begonnen aan een yogaopleiding en voor die opleiding moet ik boeken over yoga lezen. Jammer genoeg is het geen literatuur, maar er zit wel veel diepgang, spiritualiteit en filosofie in. Interessante stof, maar doe mij maar een lekkere roman. Ik ben erg benieuwd naar je ervaringen als docent. Mijn leraar Nederlands was een geweldige man, met veel kennis, die prachtig kon voorlezen maar die erg ongeduldig was als ik iets niet meteen snapte. Voor mijn mondeling eindexamen had ik een aantal boeken gelezen van Gerard Reve en eigenlijk snapte ik tien jaar later pas waar hij het over had. Dus dat mondeling examen ging niet helemaal lekker, al had ik er wel een voldoende voor gekregen.
Oja, ik kocht ook nog een boek van Vivian Gornick, je weet wel van het boek Verstrengeld dat we voor de schrijfretraite moesten lezen. Dit boek heet Onvoltooid Werk, ze schrijft over de boeken die ze las.
Ik ben jaloers op dat je lid bent van een leesclub! Dat klinkt als iets dat ik zou willen ‘later als ik groot ben’ en op zoek ga naar gelijkgestemden op het gebied van boeken. Wil je er meer over vertellen alsjeblieft? Met hoeveel zijn jullie en hoe gaat het in zijn werk? Wie kiest het boek en hoe gaat de bespreking van het boek?
Ineke, de vrouw die steeds verder weg fietst en steeds langer van huis blijft maar wel een lunchpakketje achterlaat voor haar man want ook al vindt ze dat wat burgerlijk van zichzelf, ze neemt haar huwelijksbelofte ook na veertig jaar nog steeds serieus.
Een heel verhaal in één zin.
Echt gebeurd is niet belangrijk. Dat schreef je en dat vind ik zo’n mooie zin. Dankjewel trouwens dat je mijn boek hebt gekocht! Ik voel me er verlegen en vereerd door. En ja, het bevat wat expliciete stukken (al waren die wel leuk om te schrijven, de gedeelten over de pijnlijke eenzaamheid, de radeloosheid, dat was een moeilijkere klus) waardoor ik het moeilijk vind over het boek te praten tegenover collega’s bijvoorbeeld, of familieleden. Mijn ouders zijn inderdaad van jouw flower powergeneratie. Ze zijn lief en makkelijk, ik heb me altijd vrij gevoeld, al streefde ik ondanks dat altijd naar nog meer vrijheid, haha!
Nou, zoals je ziet ben ik erg goed in hak-op-de-tak schrijven. Hopelijk heb ik je er niet tureluurs van gemaakt.
Lieve schrijversgroeten en tot de volgende!
Cindy